Andariegu

Nun hai fala más acordies que’l ruxerrux de la viesca,
que’l silenciu del camín y los tos pasos na tierra.
Nun hai fala más acordies nin promesa más melguera
que dir faciendo’l destín, pasu ente pasu,
secha tres secha, que dir faciéndote a ti
cola pallabra y la xera.
Qué cimeru ye’l gociar metanos el to camín,
y en monólogu avanzar, y al collaciu dicir sí,
y l’enfotu enfalmarar al calor de la foguera.

Xuan

Aparráu,
xuncíu al fracasu, ensin mullíes,
amburáu pola vida de sonrises gayoleres,
tu, Xuan,
morriesti ensin sabelo nel trubiecu.
Espoxigasti ensin cuidar
que namás yeres un calabre, Xuan,
metanos un mundu vivos goliendo a mortizu.
Poro,
nun val la pena que t'apustemes,
nin qu'atalantes que nun fuisti quien
p'arreblagar pilancos.
Porque tu, Xuan,
tas muertu cuantisimayá
y enterráu nes añaes d'una tarde de borrina.