Aparráu,
xuncíu al fracasu, ensin mullíes,
amburáu pola vida de sonrises gayoleres,
tu, Xuan,
morriesti ensin sabelo nel trubiecu.
Espoxigasti ensin cuidar
que namás yeres un calabre, Xuan,
metanos un mundu vivos goliendo a mortizu.
Poro,
nun val la pena que t'apustemes,
nin qu'atalantes que nun fuisti quien
p'arreblagar pilancos.
Porque tu, Xuan,
tas muertu cuantisimayá
y enterráu nes añaes d'una tarde de borrina.
