Y recordó entós aquel día en qu'olvidó la dignidá colgada d'un gabitu l'horru.
Y arrenegó de la cuna que lu añó, de la lleche que mamó,
de
los cancios qu'escuchó, de la llingua
que faló...
Y apostalgáu nel sillón del xeriátricu
decatóse de que
viviere una vida ayena,
que fuere una marioneta d'otres cunes, d'otra
lleche,
d'otros cancios y d'otra llingua...
Y tresaleció entós por vivir
la so vida propia...
Pero yá yera tarde.
Mui tarde.
Mortalmente tarde.
