Lo que yo vi

 Yo vi enchipase a la mar, y al faru allumar pa guiar a los ñavegantes, y la espuma arruxidar pallabres de Neptunu pelos bramadorios.

Yo vi pacer nes brañes al ganáu; a los ferres, les aigles y les utres peñerar pelos cumales, y al pastor esconxurar axorizáu nel vientre de la borrina.

Yo vi los valles y les vegues verdes, les viesques de fayes y carbayos, los texos milenarios, y el güeyu l'agua de milenta fontes gorgolitiar pente'l mofu ya'l felechu.

Yo vi a Taranis nel Monsacro, a Lug nel Naranco, a Belenos en Ponga, a Deva en Cuadonga, y a los xamanes sidros arreblagando la cuguruta l'Urriellu.

Yo vi al ñuberu, a les xanes, a los trasgos, a los diaños, a la güestia, al pataricu, al cuélebre, al busgosu...

Too eso vilo yo y abondo más qu'inda recuerdo, nun vieyu país atlánticu onde un osu mató a un rei y onde los xanos buscamos el nuesu postrer abellugu.

Nueche estrellada

Sol candil de la lluna,

na nueche sele,

les gates de lluz

xueguen nos bardiales

a ser estrelles.

Rumbu al norte

De la rosa de los vientos

al aldu del lliriu en flor.

Rumbu al norte.

Llevantando los anclaxes del pasáu.

Resalvando bramadorios de Neptunu.

Encarando vagamares.

Empixando pataricos.

Rumbu al norte hasta embarbiar

colos cantiles de xelu.

Onde por ti naide espera

Onde la nueche ye blanca.

Onde la brisa taraza.

Onde l'home namás ye home

y el corazón, solu, asela

teniendo un iglú por patria.

De la rosa de los vientos

al aldu del lliriu en flor

hasta'l confín de la tierra.

Onde'l turullu de guerra

naufraga xunto a la historia.

Onde, metanos la mar,

nun algama la memoria.

Onde'l futuru ye olvidu

y l'olvidu n'alma añera.

Al aldu del lliriu en flor

allá, siempre rumbu al norte.

Onde la nada rescampla

y l'ausencia faise plena.

Onde somorguia la foca.

Onde sopla la ballena...

Semiente máxico

Camín del molín nun ye raro qu'atopéis al diañu burllón.

Y dientro'l molín tampoco nun ye raro qu'atopéis al trasgu.

Porque la imaxinación y los suaños esisten.

Y si'l diañu burllón ya'l trasgu tán na imaxinación y nos suaños, entós esisten tamién.

Y nel molín onde ronden el diañu burllón ya'l trasgu

muelse la semienta máxico de la imaxinación y los suaños

d'aquellos que tienen, dientro de sigo, un llugarín acutáu

p'atesorar tan preciada molienda.

Nortiando

Arroxando fornaes de mañana, de mañanes y 

d'albancia y de pallabres seles como güeyos serondos.

Tresnando'l pan pa matar la zapera de los suaños,

de les rises afogaes, de los díes buxos de ñuberos y medrana.

Qu'hai un tayuelu pa cadún nesta posada. 

Y hai escudiella y pan, y calor de llar y pallabra pacetible.

Desalienda, viaxeru fatigáu, viaxeru d'otres dómines

au suañar costaba un corazón d'enfotu.

Desalienda y agüeya selequino'l tiempu que t'afalaga,

esa interminable riestra d'historia por facer y tresnar, 

por iguar coles tos manes d'alfareru infatigable,

d'artesanu de la paz, d'apurridor de díes ensin povisa

y nueches de ruxerrux y lloréu...

Que mañana hai un camín y un horizonte.Que mañana hai una andecha y un tiempu pa xorrecer amigances.

Qu'hai cantares, y foguera, y folixa, y xuntanza...

Y manes xuncíes a manes, y pallabres con pallabres.

Añada

"Ea, ea,

el carru cola yerba...".

Cola parexa xuncida col chuscu lloriame

caminando sele, solemne, acompasada.

"...Vaya, vaya,

el carru cola paya".

Apináu y cantando pela carril soleyera,

arrecendiendo a siega camín de la tenada.

"Ea, ea,

vaya, vaya...".

Alita l'alcordanza añicada nel somantu

de la tierra llariega, buscando l'alborada.

"...El carru cola yerba,

el carru cola paya".

La Partida

Ganar pa la mano. Ganar pal pulgar.

Facer darréu bolos. Cutir y cuatriar.

Tirar con enfotu. Xugar p'algamar.

Frayar los pilancos. Puxar y avanzar.

Poner altu'l ramu. Salir p'andechar.

Llograr la fazaña. Danzar y rinflar.

 

 

Asturianada

Asturianada gayera, 

muga viviega,

celta sormiellu.

Alto la lleva, cimera,

xixa llariega, 

brenga d'Urriellu.

Los reloxes centenarios

Los reloxes centenarios tienen el so aquello.

Camientes, dacuando, nes hores que contaron

a los antepasaos que yá nun tán.

Agora cuenten les tuyes y cúrieslos con procuru.

Y pienses si, en faltando tu, 

siguirán dayures contando les hores

o si acabarán nel sumidoriu de los trastos inservibles.

Amagüestu

Cuando los antiguos de casa yá sumieron

y cuando la morada de suyo esfarrapó valtada,
apálpeste solu nortiando pal to finxu'l cielu.
Camines entós una alborada pela viesca,
que, como la morada, tamién fuera de los antiguos finaos
y repares nes vieyes castañales chamuscaes y vives
que van echando oricios como pimpanes de seronda.
Somórguieste entós nel vieyu ritual de la rebusca,
como nos tiempos d'antaño onde les castañes cocíen
en llar o tresnaben en fornu pa matar la fame
y escalecer los cuerpos nos tiempos buxos y duros.
Na nueche sele, sigues col ritual del amagüestu y vas espellicando
l'ambozada que pañasti al ñacer el día trepando a la gueta,
y pónes-y el ramu al vieyu ritual qu'entamasti en monte
comulgando colos finaos d'antiguamente, cola morada
valtada, cola viesca centenaria, cola güelga trazada...
enfotáu en redimir la soledá y los recuerdos
que t'afalen nuna vida que yá cuentes per serondes.