Ausencia

 Cai la nueche
 tres l'ausencia
 -la curuxa en carbayéu-.
 Sele posen
 -alba incierta-
 les campanes del recuerdu.

La Serena d'Entrellusa

  Sentada nun mantu d'ocle
  allá, nel vieyu puertu
  balleneru d'Entrellusa,
  la Serena
  arrima una bígara a la oreya
  pa sintir
  la mar xunto a la mar.
  Pues, como sabia fía que ye
  del maxín y los océanos,
  conoz la Serena
  qu'hai dos maneres hermanes
  de sintir la mar:
  Una, viviéndola.
  Otra, suañándola.

La Orquesta Xiblatera

Zamploñes, turullos, xiples,
xiblates, chiflos, cornetes,
vigulinos de maíz,
riquirraques, ruxideres...
Ye la Orquesta Xiblatera
que fai baillar les estrelles,
con maestros rapacinos
llicenciaos en mil ronquielles,
baxo la sabia batuta
cimble de los texos verdes.

Andariegu

Nun hai fala más acordies que’l ruxerrux de la viesca,
que’l silenciu del camín y los tos pasos na tierra.
Nun hai fala más acordies nin promesa más melguera
que dir faciendo’l destín, pasu ente pasu,
secha tres secha, que dir faciéndote a ti
cola pallabra y la xera.
Qué cimeru ye’l gociar metanos el to camín,
y en monólogu avanzar, y al collaciu dicir sí,
y l’enfotu enfalmarar al calor de la foguera.

Xuan

Aparráu,
xuncíu al fracasu, ensin mullíes,
amburáu pola vida de sonrises gayoleres,
tu, Xuan,
morriesti ensin sabelo nel trubiecu.
Espoxigasti ensin cuidar
que namás yeres un calabre, Xuan,
metanos un mundu vivos goliendo a mortizu.
Poro,
nun val la pena que t'apustemes,
nin qu'atalantes que nun fuisti quien
p'arreblagar pilancos.
Porque tu, Xuan,
tas muertu cuantisimayá
y enterráu nes añaes d'una tarde de borrina.

           

Areo

 La exa'l mundu esiste

 sentáu cabo'l dolmen
 allá, no más cimero,
 del vieyu Monte Areo.
  Na xera los caxellos,
  na tarde d'andarines,
  na mar de los maizales.
  na flor de los pumares...
  La exa'l mundu esiste
  sentáu cabo'l dolmen
  allá, no más cimero,
  del vieyu Monte Areo.
  Pues búscome y afáyome,
  y soi si quiero ser,
  y formo xermandía
  en cómplice armonía
  de piedra,
  tierra,
  fonte,
  y, en finxu l'horizonte,
  la vida espolletando
  mortal y eterna.
  Amén.

Marnuetu

Ye la mar un ruxideru
de foles escachonaes
nel entamu del pedreru.
Un marnuetu,
mariscando pensatible
señardaes,
paña arteru
los rellumos que ceguñen
nel somantu los fontanes.
Y la tarde,
caleyando vagarienta
a la gueta escuridaes,
tien rocea
de que xangáu pecigañe'l
rixu de la marea.

El pan que se fala

El pan que se sema.
El pan que na andecha s’amesoria.
El pan que se muel y fai fariña,
que s’amasa y formienta na masera.
El pan que se tresna
arroxando con carbayu’l fornu.
El pan que s’ornia y ufierta nel ramu.
El pan del llar y de los antiguos.
El pan que se vive.
El pan que se fala.
Porque, ensin fala, nun  hai pan.

El Pozu'l Ramu

Nel somantu frescu
húmedu y escuru
abellu del tiempu.
Onde mora l'agua
y afalaguen l'arpa
blancos pingolexos.
Nun trubiecu d'ocres
reposen bisontes
caballos y renos.

Nel burbús de la tristura

Polos llabios tarazaos de la muga.
Pola nueche esperteyada a cuspiataes.
Por nortiate na llexura
de lluces amatagaes...
Cola murnia los umeros.
Cola andecha los merucos.
Cola patria nes coraes
y les vidayes frayaes
por milenta años de buxos...
Nel burbús de la tristura.
Na solombra de los ferres.
Na borrina y los cabuxos
plumio versos y espatuxos
pente rises bixorderes
y mortayes de gafura... 
Güei a ti, pola roxura
d’adicate ente escaezos,
abeyando na mio vida
el secañu los camientos,
pídote que, a lo postrero,
alites de lo bisiego
glayando la to ferida
pente capones y muertos.
                     

Na Bolera

De reflundión
sonó'l sonsón,
gaita grillera
gargolexera,
trocolotró,
na primavera,
canten los bolos
el son sogón.

Nun yes tu, qué vas a ser

Baluarte acorazáu de la inorancia,
bufón autoascendíu a emperador,
diañucu camudáu n'escribidor,
brillante salvapatries... si hai ganancia.
                     
Del ripiu campeón a la constancia
del llombu, singular mansuñador,
testón y encerriscáu batallador
en busca d'un tronucu... na Importancia.
                    
 ¿Acasu vio, dayuri, güeyu humanu,
 Merlín de mayor talla intelectual
 y arguyu ñacional pal asturianu?.
                     
¡Desplómome en finoxos, caso en tal
y amusgo estes oreyes d'aldeanu,
delantre de tan gran valor moral!.

Brinde a la folganza

Dichosu'l que morriere de folganza,

trancáu nun llagar, de sidra fartu,

pitanza a retorcer y echando un cantu

al sonsón de la gaita n'axuntanza.

               

Dichosu'l que folgare cola panza,

la dormida y el mingu ensin desmayu,

sin poner más enfotu nel trabayu

qu'aselar de les tripes la so danza.

                

Que folixa inorada ye partida
pa nenyures pal ricu enfurruñáu

y al babayu descubre-y la guarida.

                

Y, al final d'esta danza, ye almiráu

el fartón qu'escosó'l tetu la vida

y enxamás l'avarientu esgalicháu.

La mia Lour

Ya, si acasu, la mia Lour, lus sous güechus enturnare,
mil bigarinas la mar-l.ly unviara a sunsoniare,
con sele orpín, la seronda'l sou pelu afalagare,
ya, si acasu, la mia Lour, lus sous güechus surrisare.

Y, el molín, moliendo

Fúxennos los díes,

l'alma va venciendo,
fríes les veríes
y, el molín, moliendo.

Penes y allegríes
vanse yá diliendo,
les güeyaes perdíes
y, el molín, moliendo.
                                    
Finxos que creyíes
fitos dir poniendo,
llendes son perdíes
y, el molín, moliendo.
                                    
Prúyente más díes,
quies siguir viviendo,
clames de rodíes...
y, el molín, moliendo.